Η ελληνική περιπέτειά μας προέκυψε τυχαία. Αλλά και πάλι, τι είναι σύμπτωση...
Ξεκίνησε την Ημέρα του Πατέρα το 2005, όταν η κόρη μας είχε αγοράσει ένα περιοδικό Ελλάδα για τον μπαμπά. Στη σελίδα 2 υπήρχε μια διαφήμιση της Elxis από την Ουτρέχτη: νεόκτιστα μπανγκαλόου στην Κρήτη. Και πιο προσιτά από ό,τι είχαμε ποτέ φανταστεί: ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι κάτι τέτοιο θα ήταν οικονομικά εφικτό!
Η Elxis αποδείχτηκε ότι είναι μια εταιρεία δύο (Ολλανδών) Ελλήνων (δικηγόρων και διερμηνέων) που, μεταξύ άλλων, μεσολαβούν στην αγορά ακινήτων στην Ελλάδα. Επισκεφθήκαμε το περίπτερό τους σε μια έκθεση Δεύτερης Κατοικίας, και τον Οκτώβριο ένα ενημερωτικό απόγευμα που διοργάνωσαν στο Nieuwegein, όπου ήταν παρών και ο Έλληνας κατασκευαστής. Εκεί μιλήσαμε με ενθουσιώδεις ανθρώπους, οι οποίοι είχαν ήδη αγοράσει σπίτι στην Κρήτη.
Η δεύτερη σύμπτωση ήταν ότι ο Ruud έπρεπε να πάει στην Κρήτη για λίγες μέρες τον Φεβρουάριο του 2006 για τη δουλειά του. Και ξέρετε τι: τότε πηγαίνετε ως ζευγάρι και προσθέτετε μερικές μέρες. Οι κύριοι της Elxis, εν τω μεταξύ, δεν είχαν μείνει άπραγοι και μας έκλεισαν ραντεβού με την κατασκευαστική εταιρεία. Μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά σε κάποια σπίτια και οικοδομικά τεμάχια. Μπορείτε να μαντέψετε τι έγινε στη συνέχεια: ενθουσιάζεσαι όταν, με τον ήλιο του Φεβρουαρίου στους 20 βαθμούς, στέκεσαι σε ένα λόφο γεμάτο ελαιόδεντρα, με όμορφη θέα στη θάλασσα (περίπου 3 χλμ. μακριά), όπου θα μπορούσε να είναι το σπίτι σου....... Στην αρχή, ωστόσο, θεωρήσαμε ότι το οικόπεδο ήταν πολύ μικρό για το μπανγκαλόου τριών δωματίων που επιθυμούσαμε, αλλά ο κατασκευαστής αποδείχθηκε επίσης ευέλικτος: ακόμη και κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στην Κρήτη, τα σχέδια άλλαξαν και μπορέσαμε να πάρουμε ένα μεγαλύτερο οικόπεδο, με όχι πια τόσα πολλά χρήματα.
Έτσι, το πρωί του Σαββάτου 25 Μαρτίου 2006 η στιγμή ήταν εκεί: Μετά από μακρές συζητήσεις με τον Βαγγέλη και τον Γιώργο της Elxis και αυστηρές διαπραγματεύσεις με τον κατασκευαστή, η πώληση έκλεισε (στην Ουτρέχτη). Αγοράσαμε ένα μπανγκαλόου Αφροδίτη, με τρία υπνοδωμάτια και δύο μπάνια, σε οικόπεδο 600 m2, στην Αγία Τριάδα, κοντά στο Άντελε. Στις 9 Απριλίου, μετά από ένα εορταστικό δείπνο στο Nieuwegein, υπογράφηκε το συμβόλαιο. Και μετά σαμπάνια!
Η τρίτη σύμπτωση: στη δουλειά ενός από εμάς οργανώθηκαν μαθήματα ελληνικών (εβδομαδιαία 1½ ώρα). Το ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό. (Εν τω μεταξύ, είμαστε ήδη στο τρίτο έτος, αλλά δεν είναι εύκολο: Τα ελληνικά είναι μια δύσκολη γλώσσα!)
Τον Σεπτέμβριο του 2006 ξεκίνησε η κατασκευή, όχι εντελώς τυχαία την εβδομάδα που ήμασταν στην Κρήτη. Παράλληλα, επιλέξαμε όλα τα πλακάκια, τα είδη υγιεινής και την κουζίνα. Το επόμενο εξάμηνο, ενημερωνόμασταν τακτικά από την κατασκευαστική εταιρεία για την πρόοδο της κατασκευής, μέσω φωτογραφιών στο site τους. Όταν επιστρέψαμε τον Ιούνιο του 2007, το σπίτι είχε σχεδόν τελειώσει! Εξετάσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες με τον κατασκευαστή: λίγο περισσότερη βεράντα, έναν επιπλέον φράχτη, και ούτω καθεξής.
Ακριβώς στη συμφωνημένη ημερομηνία, την 1η Νοεμβρίου 2007, το σπίτι μας παραδόθηκε. Ήμασταν στην Κρήτη από τις 28 Οκτωβρίου έως τις 14 Νοεμβρίου. Ο μεταφορέας (που βρέθηκε μέσω του Elxis) είχε ήδη παραλάβει τα πράγματά μας στις 20 Οκτωβρίου, τελικά θα παραδίδονταν στο σπίτι μας στην Κρήτη σε δύο δόσεις, στις 3 και στις 8 Νοεμβρίου. Δουλέψαμε σκληρά για την επίπλωση και αφού ανοίξαμε 73 τρύπες, ξεπακετάραμε 128 κουτιά και συναρμολογήσαμε τέσσερα κρεβάτια, τρία τραπέζια, ένα γραφείο, ένα τραπέζι πικνίκ, κ.λπ. κ.λπ., μπορέσαμε να επιστρέψουμε στις 14 Νοεμβρίου στις Κάτω Χώρες, κουρασμένοι αλλά πολύ ικανοποιημένοι, με ένα επιπλωμένο σπίτι στην Κρήτη!
Καθ' όλη τη διάρκεια της αγοράς και της κατασκευής, βιώσαμε την υποστήριξη του Βαγγέλη και του Γιώργου του Elxis ως πολύ πολύτιμη. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ποτέ τολμήσει να ξεκινήσουμε αυτή την περιπέτεια (σκεφτείτε μόνο όλες αυτές τις απαίσιες ξένες περιπέτειες που βλέπετε συχνά στην τηλεόραση...). Όχι μόνο φρόντισαν για όλη τη γραφειοκρατία και τις νομικές ταλαιπωρίες, αλλά και μετέφρασαν τα σχετικά συμβόλαια και έγγραφα. Λόγω της γνώσης τους της ολλανδικής και της ελληνικής κουλτούρας, και κυρίως των μεταξύ τους διαφορών, ήξεραν πώς να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε ξανά και ξανά. Ένα τηλεφώνημα ήταν συνήθως αρκετό! Επιπλέον, το θερμό προσωπικό τους ενδιαφέρον υπερβαίνει κατά πολύ την επιχειρηματική πλευρά.
Όταν ήμασταν νέοι, συνηθίζαμε να λέμε ο ένας στον άλλο: "Όταν γεράσουμε, θέλουμε να ζήσουμε σε μια λευκή βίλα στην Κρήτη ". Τώρα είμαστε (ούτε καν πολύ) μεγάλοι, και το μπανγκαλόου δεν είναι λευκό, αλλά....
